Unha vez hai moitos anos, un vello raposo
ia camiñando polo bosque, o verán xa rematara, e o outono principiaba.
O raposo tiña moita fame pois xa facia tempo que non se lle poñía diante ningún coello, e o seu bandullo estaba tan baldeiro que parecía que sempre ia cantando. E así andando e andando, e pensando sempre en comer, ia camiñando polo bosque mentras ollaba como as árbores ian perdendo as súas follas, e as froitas non eran xa máis que unha lembranza do pasado.
- Como me lembro de cando era novo-, cabilaba o raposo,- cantos coellos comín, daquela o bosque estaba cheo de coellos,
pero agora con tantas estradas e tanto bosque queimado apenas hai xa caza para un
vello coma mín. - En estas estaba o raposo cando viu un castiñeiro.
- Uuuh! ourizos de castañas, polo menos
poderei encher o bandullo, así non terei que soportar este canto que me acompaña
todo o camiño.-
Pero o
pobre do raposo non se decatou de que tiña que abrir os ourizos para sacar as castañas, así que cando se
decatou xa tiña un ourizo clavado nos fuciños.
- Aaaaay!.
- Berrou o pobre do raposo botandose a correr coma si tivese lume no rabo, e non parou ata que atopou un
regato onde mollar o fuciño e calmar a dor.
- Penso que vou morrer de fame, non teño
coellos, nin outros pequenos animaís, as árbores xa non dan froitos, e os ourizos
picanme os fuciños, xa non sei onde ir a buscar de xantar.-
Nesas cabilacións andaba, cando de súpeto
ao erguer a cabeza viu unha casa cun fato de galiñas arredor.
O pobre do raposo quedou pasmo, puso os
ollos coma pratos, non podía dar creto ao
que estaba a ver.
- Galiñas! Galiñas e máis galiñas
.-
O bandullo comenzoulle a trener, a boca estaba chea de cuspe, pero, que facer?. Imposible pasar o regato e lanzarse sobre elas, él xa era moi vello.
Si as galiñas berraban saldrían os cans, e logo o home con un deses paus furados que botan lume. Non non. Non habia nada que facer.
Nestas estaba o pobre do raposo, cando unha
das galiñas despistouse e baixou ao regato.
O raposo quedau moi quedo, coma si fose de
pedra. A galiña bebeu no arroyo, e logo saltando de pedra en pedra pasou a
outra beira.
Que sorte!, nunca na sua vida o raposo
tivera tanta sorte. A galiña na súa beira!.
Pouco a pouco a galiña alonxabase do arroyo
achegandose as árbores. Entón o raposo
arrastrouse casi pegado ao chan, e pouquiño a pouco foise achegando a
ela.
Mentres tanto o bandullo volvialle a
cantar, e a boca a encherse de cuspe.
Cando xa estaba case enriba dela, deu un
brinco, coma nos seus mellores tempos de mozo, e ...Zas!, caeu sobre a pobre da
galiña que decatouse tarde do que se viña enriba.
O raposo a querer agarrar, e a galiña a
querer escapar.....e todos a berrar, o caso foi que as plumas do lombo da galiña
quedaron na man do raposo, pero o corpo e o resto das plumas puideron saltar enriba dun
castiñeiro e poñerse a salvo.Uf!, a galiña xa respiraba, pero o raposo
terriblemente enfadado puxose a dar brincos para poder subir a árbore e continuar a
caceria, pero xa estaba moi vello e foille imposible.
Pero nin así estaba disposto a perder tan
suculento xantar, polo que dicidiu usar metodos máis sutís.
Ollou para as suas patas e vendo que as tiña
cheas de plumas dixolle con voz forte:
GALIÑAAAAA!
GALIÑA, VEN POLA ROUPA!
Pero a galiña que se veia a salvo do raposo
contestoulle:
O corpo esta aqui, Dios me ha de dar outra.
Asi que o pobre do raposo moi tristeiro e
co bandullo baldeiro, tivo que dar a volta e contentarse con ulir as plumas da galiña
Ningún comentario:
Publicar un comentario